. کــاش پــرنــده نبــودی! رد پــروازی در آســمان بــرايــم نگــذاشتــه ای . . . کــاش پــرنــده بــودم!  

. صبــح زود،   ایــن منــم! پــرنــده ای در آسمــان رهــا شــده!   دام و دانــه ات کجــاســت؟!

. اما… با ایـن‌همـه تقصیر مـن نبود   که با ایـن‌همـه…   با ایـن‌همـه امید قبولی در امتحان سادهْ تو رد شـدم   اصلاً نه تـو ، نه مـن! تقصیـر هیـچ کـس نیـست از خـوبـی تـو بود که مـن بد شدم! 

. همــه مــــی‌گــوينــد: چــه مهــربــان اســت ايــن مــرد!   و کســی نمــی‌دانــد لبخنــد تــوســت روی لــب‌هــایــم، وقتــی آن‌ســوی دريــاهــا، يــادم مــی‌کنــی . . .  

. ايــن فنجــان قهــوه هــم تمــام مــی‌شــود و از ايــن کــافــه هــم خــواهيــم رفــت!   و مــن هنــوز بــه حــرف هــايــی فکــر مــی‌کنــم کــه بــرای نگفتــن داريــم . . .  

. نـه تـو مـی‌مـانی، نـه انـدوه، نـه هیچ یـک از مـردم ایـن آبادی… بـه حباب نگران لب یـک رود قـسـم، و بـه کوتاهی آن لحظه ی شـادی که گذشت… غصـه هــم خـواهد رفت… آنچنان که فقط خـاطـره ای خـواهد مـاند… لحظه ها عـریانند، به تـن لحظه خـود، جـامه اندوه مپوشان هـرگـز… تـو بـه آیینه، نـه!  آیینه…

. قــول بــده کــه خــواهــی آمــد امــا هــرگــز نيــا! اگــر بيــايــی هــمه چيــز خــراب می‌شــود! ديــگر نــمی‌تــوانــم اينــگونــه بــا اشتــياق بــه دريــا و جــاده خيــره شــوم! مــن خــو کــرده ام بــه ايــن انتــظار، بــه ايــن پــرســه زدن هــا در اسکــله و ايستــگاه! اگــر بيــايــی مــن چشــم بــه راه چــه کســی بمــانــم؟   

. فقــط تــاريکــی مــی‌دانــد مــاه چقــدر روشــن اســت!   فقــط خــاک مــی‌دانــد دســت هــای آب، چقــدر مهــربــان اســت!   معنــی دقيــق نــان را فقــط آدم گــرسنــه مــی‌دانــد!   فقــط مــن مــی‌دانــم تـــو چقــدر زيبــايــی!

. ملــودرام مسخــره ای بــود زنــدگــی! ايــن را تمــام منتقــدان ابــراز کــرده انــد!   داستــان تکــراری، سکــانــس هــای اشتبــاه، و پــايــان آبکــی!   ای خــدا! از خــودت دفــاع نمــی کنــی؟!

. پــرواز …     چـه لـذتـی دارد.      وقـتی …  زنـبور کـارگـری بـاشـی، کـه نتـوانی …  عـاشـق مـلکه بـشوی؟  

. بــه جــز حضــور تــو، هيــچ چيــز ايــن جهــان بيکــرانــه را جــدی نگــرفتــم! حتــی عشــق را . . .