. . .  وقتی به تــو فکر می‌کنم سال من نو می‌شــود توی قلبم توپ در می‌کنند و ماهی قرمز تُنگ بلور پشتک می‌زند برای خنده هات . . . 

. از لیــوان‌هــا، بــه لیــوان شکستــه، فکــر مــی‌کنــی!     از آدم‌هــا، بــه کســی کــه از دســت داده‌ای، بــه کســی کــه بــدســت نیــاورده‌ای!     همیشــه، چیــزی کــه نیســت، بهتــر اســت . . .

به شـانه ام زده ای که تنـهائـی ام را تکانده باشـی ! بـه چه دل‌خوش کرده ای ؟! تـکاندن بـرف از شـانه های آدم بـــرفی ؟! 

از کوروشی یه کتاب به امانت گرفتم و تو این چند هفته درگیرش بودم…  رمان یازده دقیقه نوشته جناب پائولو کوئلیو از انتشارات نشر نی نگار که چون تجدید چاپ نمی‌شه بسیار نایاب هست.  نویسنده با این عبارات زیبا داستان رو شروع می‌کنه:  یکی بود و یکی نبود… وفاحشه ای بود به نام ماریا… آه،…

. در مــن   آدم بــرفــی ای ســت کــه عــاشــق آفتــاب شــده!   و ایــن، خــلاصــه همــه داستــان هــای عــاشقــانــه جــهان اســت . . .

. مــی پــرستــمت! می‌دانــی؟! بــه انــدازه ی تمــام سبــزی هميــن درخــت رو بــه رو! دلگــير می‌شوی گــريــه می‌کنی حــواسم نــبود زمــستان است!!!  

. ﺣـﺮﻑﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻧﺎﺗـﻤﺎﻡ . . . ﺗﺎ ﻧـﮕﺎﻩ ﻣـﯽﮐﻨﯽ: ﻭﻗـﺖ ﺭﻓﺘـﻦ ﺍﺳـﺖ ﺑـﺎﺯﻫـﻢ ﻫـﻤﺎﻥ حـکاﯾـﺖ ﻫﻤـﯿﺸﮕـﯽ! ﭘـﯿﺶ ﺍﺯ ﺁﻧـﮑﻪ ﺑﺎ ﺧـﺒﺮ ﺷــﻮﯼ ﻟﺤـﻈﻪ ﯼ ﻋﻈـﯿﻤﺖ ﺗـﻮ ﻧـﺎﮔـﺰﯾـﺮ ﻣـﯽﺷـوﺩ ﺁﯼ . . . ﻧـﺎﮔﻬﺎﻥ ﭼـﻘﺪﺭ ﺯﻭﺩ دیـر مـی‌شود

. شب خیابان، مثل من اسـت   هـر از چندی خـاطره‌ای بـی‌احتیاط مـی‌گذرد   دلـم یک تصـادف جدی مـی‌خواهد پر سـر و صدا آمبولانس‌هـا سراسیمه شوند و کار از کار بگذرد . . .