شعر

آنجا كه تو ايستاده‌ای هميشه پاييز است هميشه برگ‌ها می‌ريزند هميشه بادها خاک را بلند مي‌كنند و غم را می‌نشانند آنجا كه تو ايستاده‌ای ای من با تو هستم آدم…

از هــم جــدا شــدنــد   و درخــت کهنســال محلــه، خشــک شــد!   از حــرکــت ایستــاده بــود، قلبــی کــه روی سینــه اش، کنــده کــاری شــده بــود . . .

راه حلــی داری؟!   راه نجــاتــی بــرای کشتــی شکستــه کــه نــه غــرق مــی شــود، نــه نجــات پیــدا مــی کنــد . . . 

. نقشــه جـهان را تا مـی‌زنم جـهان را، توی جیـبم مـی‌گـذارم . . .     تو فقط چـند سـانـتی‌متـر از مـن دوری!        پی نوشت:  و مهربانیت…

. گـرگ شنـگول را خورده اسـت   گـرگ مـنگول را تــکه تــکه مـی‌کند . . .   بـلند شو پــسرم! ایـن قصـه بـــرای نــخوابیدن اسـت!

. وقتی عقیـده، عـقده خـوانده مــی‌شـود و نـور چــراغ در آب، مهــتاب تلقـی! و متـانت زمیــن زیر بــرف یــخ مـی‌زند . . . آن‌ وقت اســت کـه نان از یتیـم…

. عطــر تــو در هــواســت!     مــی‌آيــی يــا رفتــه‌ای؟!    

. کلیــدهــای گمشــده،   روزی پیــدا خــواهنــد شــد!   بــا قفــل‌هــای گمشــده چــه کنیــم؟!    

. خــوشــا بــه حــال کــلاغــان،   کــه از زميــن دورنــد!   حــتی بــه ارتفــاع يــک درخــت . . .     

. کــاش پــرنــده نبــودی! رد پــروازی در آســمان بــرايــم نگــذاشتــه ای . . . کــاش پــرنــده بــودم!  

. صبــح زود،   ایــن منــم! پــرنــده ای در آسمــان رهــا شــده!   دام و دانــه ات کجــاســت؟!

. اما… با ایـن‌همـه تقصیر مـن نبود   که با ایـن‌همـه…   با ایـن‌همـه امید قبولی در امتحان سادهْ تو رد شـدم   اصلاً نه تـو ، نه مـن! تقصیـر…